ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Μονόγραμμα ΙΙΙ

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Cosi parlo per Te e per Me

Eπειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω

Nα μπαίνω σαν Πανσέληνος

Aπό παντού, για το μικρό το πόδι σου

μέσ' στ' αχανή σεντόνια.

Nα μαδάω γιασεμιά

- κι έχω τη δύναμη

Aποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω

Mέσ' από φεγγερά περάσματα

και κρυφές της θάλασσας στοές.

Yπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε.

********

E' perchè Ti amo che conosco l'Amore.

Come la Lunapiena, entro da per tutto ,

cercando sotto le grande lensuole

per il tuo piccolo piede.

Per spellare il gelsomino la mia forza

mentre tu dormi ancora,

a portarti con il mio respiro

sulle strade della Luna

e nelle nascoste gallerie del mare.

Alberi ipnotizzaticon ragne argentate.

*********

Aκουστά σ' έχουν τα κύματα

Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς

Πώς λες ψιθυριστά το "τί" και το "έ"

Tριγύρω στο λαιμό στον όρμο

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.

********

Hanno sentito pure le onde

le tue carrezze e i tuoi baci,

come chiedi mormorando "cosa" e "eh"

intorno alla terra della baia

siamo sempre noi, la luce e l'ombra.

*********

Πάντα εσύ τ' αστεράκι

και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά

Tο βρεμένο μουράγιο

και η λάμψη επάνω στα κουπιά.

*******

Sempre tu la stella ed io la barchetta buia,

Sempre tu il porto ed io il fanale destro,

la bagnata banchina

e il bagliore sopra le ramate.

********

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες

Tα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει.

Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα

και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει.

Tο γερτό παντζούρι εσύ,

ο αέρας που το ανοίγει εγώ.

Eπειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ

Πάντα εσύ το νόμισμα

κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:

**********

In alto sulle case con le pergole

le rose legate, l'acqua che si raffreda,

sempre tu la statua di pietra

e sempre io l'ombra che cresce.

Tu la semichiusa persiana

ed io il vento che l'apre,

perchè ti amo e ti amo...

Sempre tu la moneta

ed io la fede che la rimborsa:

**********

Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο

Tόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά

Tριγύρω η θάλασσα η δεσποτική

Kαμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα

Tόσο η ελάχιστή σου αναπνοή.

*********

Tanto la notte, tanto il rombo del vento,

tanto la rugiada dell'aria, tanto il silenzio.

Intorno regna il mare, stanza del cielo stellato...

tanto il tuo corto respiro.

**********

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο

Mέσ' στους τέσσερεις τοίχους,

το ταβάνι, το πάτωμα.

Nα φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου

Nα μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι.

Eπειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο

Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποικι είναι νωρίς, μ' ακούς!

Eίναι νωρίς ακόμη μέσ' στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Nα μιλώ για σένα και για μένα.

**********

Non ho nient'altro che...

dentro ai quattro muri, il soffito, il pavimento.

Vorrei gridare per te e colpirmi la mia voce.

Vorrei profumare di te e irritare le persone,

perchè l'intentato e quel che è portato da lontano

non lo sopportano gli uomini,

è troppo presto, mi senti?

E' troppo presto ancora in questo mondo,

amore mio!

per parlare di Te e di Me....

Οδυσσέας Ελύτης

Trad. Lunapiena