Μελαγχολία του Σεπτέμβρη...

Malinconia di Settembre

Una nuvola vestita di grigio

alla perpetua ricerca della profondità del cielo,

seguiva il cammino del sole

ma si è persa nel buio della notte,

spinta dal desiderio del vento.

"La via è unica ed identica

in sù e in giù dell'esistenza"

nella ricerca della verità,

"il fuoco è sempre vivente"

dentro nel sole o in un fulmine della notte.

L'armonia si raggiunge nelle stradine

del dialogo dei contrasti

tra la tensione delle corde di una chittara

silenzio, suono e gridi, pausa, passi e corsa,

il ritmo di musica che accompagna la danza.

"La natura ama nascondersi"

nel seme di un fiore,

passa tra le foglie verdi di primavera

nel giallastro di una foglia cadente,

tra sorrisi e lacrime,

come l'acqua nel fiume.

Malinconia di Settembre

spenta la luce dell'allegria d'estate

assetata è la terra, triste è il vento,

le onde portano la rabbia del mare,

il gabbiano continua il suo volo solitario.

Lunapiena

*********

Μελαγχολία του Σεπτέμβρη

Ένα σύννεφο ντύθηκε γκρίζο

ψάχνοντας στ'ουρανού το βάθος

ακολουθώντας το μονοπάτι του ήλιου,

αλλά χάθηκε.... απόψε

μες στης νύχτας ο σκοτάδι...

το πήρε του ανέμου η επιθυμία!

Eνας λένε πως είναι ο δρόμος

-δυό βήματα μπρος και ένα πίσω-

στην αναζήτηση της αλήθειας...

αλλά η φωτιά για πάντα θα ζει

στον ήλιο και στο κεραυνό της νύχτας!

Την αρμονία αν θες να φτάσεις..

πάρε το μονοπάτι που οδηγεί

στον αιώνιο διάλογο των αντιθέτων.

Απ'τις τεντωμένες χορδές μιας κιθάρας,

που σπάνε την σιωπή... άκου...

ήχος και κραυγή.. και πάλι σιωπή,

έτσι είν' ο ρυθμός της μουσικής

που ο χορός ακολουθεί...

άλλοτε με βήματα αργά..

κι έπειτα με στροβιλίσματα στον αέρα!

Κι η φύση αρέσκεται να κρύβεται

στου λουλουδιού το σπόρο..

και να διαβαίνει.. χαμογελώντας

απ'το πράσινο της άνοιξης κλωνάρι

στο κιτρινισμένο φύλλο του Σεπτέμβρη..

ανάμεσα από χαμόγελα και δάκρυ όπως κυλλάει το νερό στο ποτάμι...

Μελαγχολία του Σεπτέμβρη...

χαμήλωσαν τα έντονα φώτα

του καλοκαιριού που ξελογιάζει,

διψασμένη είναι πιά η γή..

θλιμμένο και του αγέρα το χάδι..

τα κύματα μεταφέρουν στη πλάτη τους,

της θάλασσας την οργή..

άλλά, ένας γλάρος πάντα συνεχίζει

μοναχικός.. το πεταγμά του.

Lunapiena