Της Νοσταλγίας άνεμος..

Αμετανόητη καρδιά.. για έρωτες δακρύζει,

σε μονοπάτια μοναξιάς αγκομαχάει ο Νους,

σκιές που αγαπήθηκαν, σαλεύουν στη σιωπή.

Της λησμονιάς οι ύαινες.. ουρλιάζουν πεινασμένες

κι η σωφροσύνη θυσιάζεται.. στο λύκαιο βωμό.

******

Γερό σκαρί ο πόθος αντέχει την οργή,

της Νοσταλγίας άνεμος φουσκώνει τα πανιά,

γυμνός, φτωχός και μόνος, φτάνεις στην Ιθάκη

το χώμα που σε γέννησε.. σκύβεις και προσκυνάς.

Όπως ξεκίνησε η Ζωή... το κύκλο της τελειώνει

κι ένα χαμόγελο πικρό.. χαρίζει στη Σοφία.

Lunapiena