Κ. ΚΑΡΙΩΤΑΚΗΣ: ΜΟΝΟ

Αχ! όλα έπρεπε να ‘ρθουν καθώς ήρθαν!

Οι ελπίδες και τα ρόδα.. να μαδήσουν.

Βαρκούλες.. να μου φύγουνε τα χρόνια,

να φύγουνε, να σβήσουν.

‘Ετσι... όπως εχωρίζαμε τα βράδια,

για πάντα να χαθούνε.. τόσοι φίλοι.

Τον τόπο... που μεγάλωνα παιδάκι

ν’ α φ ή σ ω  κάποιο δείλι.

Τα ωραία κι απλά κορίτσια –ω, αγαπούλες!–

η ζωή να μου τα πάρει... χορού γύρος.

Ακόμη ο  π ό ν ο ς.. άλλοτε που ευώδα,

να με βαραίνει στείρος.

Όλα έπρεπε να γίνουν. Μ ό ν ο  η  ν ύ χ τ α

δεν έπρεπε γλυκιά... έτσι τώρα να ‘ναι,

να παίζουνε τ’ αστέρια... εκεί σαν μάτια

και σα να μου γελάνε.