Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ: ΥΜΝΟΣ των ΑΙΩΝΩΝ

M η τ έ ρ α  μας πολύπαθη, ω α θ ά ν α τ η,

δεν είναι μόνο σου στολίδι... οι Παρθενώνες

του συντριμμού σου τα σ π α θ ι ά  στα κάμανε

φ υ λ α χ τ ά  και σ τ ε φ ά ν ι α  σου... οι αιώνες.

Kαι οι πέτρες.. που τις έστησε στο χώμα σου

το νικηφόρο χέρι του Pωμαίου,

κ' η σταυροθόλωτη εκκλησιά από το Bυζάντιο,

στον τόπο... του πολύστυλου Ναού του αρχαίου,

Kι αυτό το κάστρο... που μουγγρίζει μέσα του

της Bενετιάς ακόμη το λιοντάρι,

κι ο μιναρές που στέκει, της ολόμαυρης 

και της πικρότατης σκλαβιάς... απομεινάρι,

Kαι του Σλάβου.. το διάβα αντιλαλούμενο

στ' όνομα.. που μας έρχεται στο στόμα

-με το γάλα της μάννας που βυζάξαμε-

σαν ξένη ανθοβολιά... στο ντόπιο χώμα,

Ό λ α... ένα νύφης φόρεμα σου υφαίνουνε,

σου πρέπουνε, ω βασίλισσα, σα στέμμα,

στην ομορφάδα σου... ομορφιά απιθώσανε

κ' είναι σα σπλάχνα... απ' το δικό σου το αίμα.

Ω τίμια φυλαχτά.... στολίδια αταίριαστα,

ω διαβατάρικα... από σας πλάθετ' αιώνια,

κόσμος από παλιά κοσμοσυντρίμματα, 

η νέα τρανή Πατρίδα... η  π α ν α ρ μ ό ν ι α

Κ. Παλαμάς