Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ: «ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ»

“Η μητερούλα στον κ ό ρ φ ο της κοιμίζει 
το ακριβό, το μόνο της παιδί
Έξω με χιόνια Δεκέμβρης τ ρ ι γ υ ρ ί ζ ε ι 
κι αυτή το σφίγγει και, σα να τραγουδεί
σιγομιλάει με γέλιο και τρεμούλα, η μητερούλα:

«Άγιε Νικόλα, που ξ έ γ ν ο ι σ τ α χτενίζεις 
τ’ άσπρα σου γένια... ψηλά στον ουρανό
και πέφτουν κάτου σωρός και μας χιονίζεις
μην το κρυώσεις, λ υ π ή σ ο υ... τ’ ορφανό.

Λαμπάδα τρέχω

 σ’ εσέ ν’ ανάψω κιόλα, Άγιε Νικόλα!
Να ο Χριστός σου γεννιέται σε λιγάκι
που α γ α π ά ε ι, μικρό μου, τα π α ι δ ι ά.
Ζεστό σου φέρνει καινούριο φουστανάκι
και την ευχή του πιστή σου συνοδιά.

Κ ο ι μ ή σ ο υ τώρα, και θάρθει στ’ όνειρό σου,
να ο Χριστός σου!
Κι αφού μας φύγει, δε μας ξεχνά, θ’ αφήσει
στον Άη Βασίλη για σε π α ρ α γ γ ε λ ι ά
χίλια παιχνίδια λαμπρά να σου χαρίσει
και ζαχαράτα και χάδια και φιλιά.

Με τη χαρά του η χάρη του θα σμίγει
κι αφού μας φύγει!
Τι θα μου μένει, αν γράφθη μαύρη μέρα
για να το χάσω από την αγκαλιά;
Χ ω ρ ί ς... παιδάκι τι είναι η μητέρα
χ ω ρ ί ς... πουλάκι τι θέλει κ’ η φωλιά;
Αν της πετάξει, ας πέσει χαλασμένη…
ΤΙ... θα μου μένει!»”

από Κωστή Παλαμά, 

Άπαντα.. εκδ. Γκοβόστης