Σάββατο 5 Ιουλίου 2014

Walt Whitman - Ναπολέων Λαπαθιώτης


Δάκρυα! Δάκρυα! Δάκρυα!
Μέσ΄ την ερμιά και μέσ΄ τη νύχτα, δάκρυα,
Που πέφτουν, πέφτουν στάλα – στάλα 
στο λευκό ακρογιάλι
κι η αμμουδιά τα πίνει,
Δάκρυα και μήτ΄ έν΄ άστρο 
που να λάμπει όλα άνελπα και μαύρα,
Δάκρυα που τρέχουν 
απ΄ τα υγρά τα μάτια μιανής μορφής
με σκεπασμένο πρόσωπο·
Ω ποια είν΄ αυτή η σκιά; 
Η οπτασία αυτή 
που κλαίει μέσ’ τα σκοτάδια;
Ποιος όγκος άμορφος, εκεί, 
είναι κι αυτός σκυφτός στην αμμουδιά;

Κύματα δάκρυα και λυγμοί, αγωνίες
 που μέσα πνίγονται κραυγές τρελές.
Μην είσ΄ εσύ, εσύ τάχα,
 ενσαρκωμένη τρικυμία, που υψώνεσαι έτσι
και περνάς στον όρμο βιαστικά!

Ω τρικυμία νυχτερινή, πένθιμη κι αγριωπή, 
με τον αγέρα σου – όλο σπασμούς κι αλλοφροσύνη!
Ω σκιά τόσο ήρεμη κι αξιόπρεπη τη μέρα, 
με το γαλήνιο πρόσωπό σου 
και με την ταχτικιά περπατησά σου
Όμως τη νύχτα, άμα κανένας δε σε βλέπει
 και ξεσπάς – σε τι αβάσταχτον ωκεανόν 
μεταμορφώνεσαι. 

Από δάκρυα! δάκρυα! δάκρυα!

Ουώλτ Ουίτμαν (1819-1892) 
Αμερικανός Ποιητής
από τη συλλογή "Φύλλα Χλόης" - 1855
Μετάφραση:  Ναπολέων Λαπαθιώτης 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Grazie per la tua Gentilezza.

Lunapiena