Κ Καβάφης: ΤΡΩΕΣ

 
« Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·είν’ η προσπάθειές μας... σαν των Τρώων.

Κομμάτι κ α τ ο ρ θ ώ ν ο υ μ ε...· κομμάτι

παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε

νάχουμε θ ά ρ ρ ο ς... και καλές ελπίδες.

Μα π ά ν τ α.. κάτι βγαίνει και μας σταματά.

Ο Aχιλλεύς... στην τάφρον εμπροστά μας

βγαίνει... και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.—

Είν’ η προσπάθειές μας.. σαν των Τρώων.

Θαρρούμε... πως με απόφασι και τόλμη

θ’ αλλάξουμε της τύχης... την καταφορά,

κ’ έξω στεκόμεθα... ν’ α γ ω ν ι σ θ ο ύ μ ε.

Aλλ’ όταν... η μεγάλη κ ρ ί σ ι ς.. έλθει,

η τόλμη κι η απόφασίς μας... χάνονται·

τ α ρ ά τ τ ε τ α ι.. η ψυχή μας... π α ρ α λ ύ ε ι·

κι ολόγυρα... απ’ τα τείχη τρέχουμε

ζητώντας... να γλυτώσουμε με την φυγή.

Όμως η π τ ώ σ ι ς μας... είναι βεβαία. 

Επάνω... στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θ ρ ή ν ο ς.

Των ημερών μας αναμνήσεις... κλαινε κ’ αισθήματα.

Πικρά για μας... ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κ λ α ί ν ε. »

Κ. Π. Καβάφης

από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984