ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Γ ι α τ ί... 

βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη 

και... στη φυγή δεν άπλωσα 

τα μυστικά φτερά μου, 

μα ολάκερον ε ρ ί ζ ω σ α... 

το νου μου στη σιγή, 

νά που και π ά λ ι... αναπηδά 

στη δίψα μου η πηγή, 

πηγή ζωής, χορευτική πηγή,

 πηγή χαρά μου.

Γ ι α τ ί... π ο τ έ...

 δε λόγιασα το πότε και το πώς, 

μα... εβύθισα τη σκέψη μου

 μ έ σ α στην πάσαν ώρα, 

σα μέσα της να κρύβονταν... 

ο αμέτρητος σ κ ο π ό ς, 

νά τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου... 

είτε μπόρα, 

λάμπ' η στιγμή ολοστρόγγυλη 

στο νου μου σαν οπώρα, 

βρέχει απ' τα βάθη τ' ουρανού... 

και μ έ σ α μου ο καρπός!

Γ ι α τ ί... δεν είπα:

 «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει...»

 

μα «αν είν' η μέρα βροχερή, 

σ έ ρ ν ε ι πιο πλούσιο φως,

μα... κι ο σεισμός 

β α θ ύ τ ε ρ η τη χτίση θ ε μ ε λ ι ώ ν ε ι, 

τι ο ζωντανός π α λ μ ό ς της γης 

που πλάθει... είναι κρυφός» 

νά που, ό,τι στάθη εφήμερο, 

σα σύγνεφο αναλιώνει, 

νά που ο μέγας Θάνατος... 

μου γίνηκε α δ ε ρ φ ό ς!

.....................................

«...Μάνα... φ ω τ ι ά με βύζαξες

κ’ είναι η κ α ρ δ ι ά μου... αστέρι;»